میخواهم بخوآبم

خدایا مَرا ببخش!

و اگر در خواب مُردم

تمام اسباب بازی هایم را بشکن

تا بچه دیگری از آن ها استفاده نکند!!
 
آمین!

 

(شل سیلور استاین)

 

 

 

اُسطوره هاي داستاني مثلـِ آدم و حَوآ از عَلاقمنديهاي بسياري از ماست..روايتهاي زياد و زيبايي كه در شعر شاعرانـي متفاوت وُجود دارد بالأخص حافظ بَر اين زيبايي ها افزوده است..

داستانـِ رخنه كردنـِ شيطان در وُجودِ آدم و حَوآ ، به واسطهء فرزندِ شيطان يَعني "خُناس" از زبانـِ عطّار نيز بسيار خواندني است..عطّار در "الهي نامه" خود به چنين توصيفِ زيبايي در شعرش پرداخته كه خواندنش خالي از لُطف نيست..

مقدمهء اين روايت را بازگو ميكنم ، باقي داستان را در ادامه مطلب به زبانـِ خودِ عطار كه بَسي شيرينتر است بخوانيد..

 

پَس از هُبوطِ آدم و حَوآ به زَمين ، و از سرگذراندنـِ ماجراهاي بسياري كه پيش از آن در عالمـِ ملكوت تا هُبوطشان داشتند ، شيطان براي تكميلـِ فريبكاري خود و فريبِ بيشتر ِ آدم و حَوآ ، طرحي از پيش تأيين شُده را به مرحلهء اجرا در مي آورد..او فرزندِ خود "خُناس" را نزدِ حَوآ بُرده و با سوء إستفاده از حسـِ مادرانه و مهرباني حَوآ اقدام به فريبِ آدم(در درجهء اوّل) و حَوآ ميكند..داستان به زبانـِ شِعر از اينجآ شُروع ميشود....

إدامه مَطلب

 

*به روزها دل مبند*

*روزها به فصل كه ميرسند رنگ عوض ميكنند*

*با شب بمان*

*شب گرچه تاريك است*

*ليكن هميشه يكرنگ است*

*شريعتي*

 

مـ ـن ميگويم:

 

*به روزها دل مبند*

*اما روز باش*

*شب گرچه تاريك است و يكرنگ*

*تنها محفلي است براي خفتن خفتندگان*

*خفتگاني كه تمام عمر سياهي شب را در خواب به پايان رسانده و تنها فكر شب را در خفتن دانند*

*بايد روز ميبود تا زندگي در تو جريان يابد*

*بايد روز ميبود تا رنگيني تو ديگران را غرق در تو كند*

*غرق در مشغله تو*

*غرق در فكر تو*

*غرق در ياد تو*

*ياد شب مرده است*

*همچو تاريكي در ظهور نور*

 

روز بر شب چيرگي دارد..روز پيروزي دارد..روز رنگيني دارد....روز مردم را ميفريبد پس بايد روز بود و همه را در خود غرق كرد..

 

 

مـن پر از وسوسه های رفتنــــــــــــــــــــــم

 

رفتن و رسیـــدن و تــــــــــــــازه شــــــــــدن

إدامه مَطلب

 

 

 

 

 

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را

 

 

به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را

 

 

نه دستی داشتم بر سر نه پایی داشتم در گل

 

 

به دست خویش کردم این چنین بی دست و پا خود را

 

 

چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم

 

 

که گر دستم دهد از خویش هم جداسازم خود را

 

 

گر این وضع است میترسم که با چندین وفاداری

 

 

شود لازم که پیشت وانمایم بی وفا خود را

 

 

چو از اظهار عشقم خویش را بیگانه می داری

 

 

نمی بایست کرد اول به این حرف آشنا خود را

 

 

ببین وحشی که در خوناب حسرت ماند پا در گل

 

 

کسی کو بگذراندی تشنه از آب بقا خود را

 

 

"وحشی"

 

 

 

 

 

 

بنگر ز جهان چه طرف بر بستم ؟ هیچ

 

 

 

وز حاصل عمر چیست در دستم ؟ هیچ

 

 

 

شـمع  طـربم  ولی  چـو  بنـشستم  هیچ

 

 

 

من  جام  جمم  ولی  چو  بشکستم هیچ

 

 

"خیام"

 

 

 

مثل یک درنای زیبا تا افق پرواز کن

 

 

نغمه ای دیگر برای فصل سرما ساز کن

 

 

زندگی تکرار زخم کهنه دیروز نیست

 

بالهای خسته ات را رو به فردا باز کن

 

 

گيسوان تو پريشانتر از انديشه من

 

 

گيسوان تو شب بی پايان

 

 

جنگل عطرآلود.

 

 

شکن گيسوی تو

 

 

موج دريای خيال.

 

 

کاش با زورق انديشه شبی

 

 

از شط گيسوی مواج تو ، من

 

 

بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم.

 

 

کاش بر اين شط مواج سياه

 

 

همه عمر سفر می کردم.

 

 

 

 

 

 

من هنوز از اثر عطر نفس های تو سرشار سرور ،

 

 

گيسوان تو در انديشه من

 

 

گرم رقصی موزون .

 

 

 

 

 

 

کاشکی پنجه من

 

در شب گيسوی پرپيچ تو راهی می جست.

 

طریق عشق پر آشوب و فتنه است ای دل

 

بیفتد آنکه در این راه با شتاب رود

دل من دریاییــــــــــه

 

 

چشمـــه زندونـــــــــــه برام

 

 

چکــه چکــه های آبــــــــــ

 

 

مرثیه خــــــــــونه برام

 

 

تو رگــام به جای خــــــــــون شعر سرخ رفتنــــــــــه

 

 

تـن به مونـدن نمیــدم

 

موندنـم مرگــــــــــ منــــــــــه

 

تو به من خندیدی و نمی دانستی

 

 

 

من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم

 

 

 

باغبان از پی من تند دوید

 

 

 

سیب را دست تو دید

 

 

 

غضب آلود به من کرد نگاه

 

 

 

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

 

 

 

و تو رفتی و هنوز،

 

 

 

سالهاست که در گوش من آرام آرام

 

 

 

خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم

 

 

 

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

 

 

 

که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

 

 

"حمید مصدق"

 

 

 

من به تو خندیدم

 

 

چون که می دانستم

 

 

تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی

 

 

پدرم از پی تو تند دوید

 

 

و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه

 

 

پدر پیر من است

 

 

من به تو خندیدم

 

 

تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

 

 

بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و

 

 

سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک

 

 

دل من گفت: برو

 

 

چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ...

 

 

و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام

 

 

حیرت و بغض تو تکرار کنان

 

 

می دهد آزارم

 

 

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

 

 

که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

 

"فروغ فرخزاد"

 

 

"فریدون مشیری"

 

 

خب ..آره که خیابونا و بارونا و میدونا و آسمونا ارث بابامه

 

 

 

واسه همینه که از بوق سگ تا دین روز

 

 

 

این کله پوکو میگیرم بالا

 

 

 

و از بی سیگاری میزنم زیر آواز

 

 

 

و اینقدر میخونم

 

 

 

تا این گلوی وا مونده وا بمونه....

 

 

 

تا که شب بشه و بچپم تو یه چار دیواری حلبی

 

 

 

که عمو بارون رو طاقش

 

 

 

عشق سیاه خیالی منو ضرب گرفته

 

 

 

 

 

شام که نیس

 

 

 

خب زحمت خوردنشم ندارم

 

 

 

در عوض

 

 

 

چشم من و پوتینای مچاله و پیریه که

 

 

 

رفیق پرسه های بابام بودن

 

 

 

بعدشم واسه اینکه قلبم نترکه

 

 

 

چشمارو میبندم و کله رو ول میکنم رو بالشی که پر از گریه های ننمه  

 

 

 

گریه که دیگه عار نیست

 

 

 

خواب که دیگه کار نیست

 

 

 

 

 

تا مجبور بشی از کله سحر

 

 

 

یا مفت بگی و یا مفت بشنفی و

 

 

 

آخر سر اینقدر سر بسرت بذارن که

 

 

 

سر بذاری به خیابونا

 

 

 

هی هی

 

 

 

 دل بده تا پته دلمو واست رو کنم

 

 

 

میدونی؟

 

 

 

همیشه این دلم به اون دلم میگه

 

 

 

دکی

 

 

 

تو این دنیای هیشکی به هیشکی

 

 

 

این یکی دستت باید اون یکی دستتوبگیره

 

 

 

ورنه خلاصی

 

 

 

خلاص!

 

 

 

اگه این نبود ...حالیت میکردم که

 

 

 

کوهها رو چه طوری جابجا میکنن

 

 

 

استکانها رو چه جوری می سازن

 

 

 

سرد و گرم و تلخ و شیرینش نوش جان

 

 

 

من یاد گرفتم

 

 

 

چه جوری شبا

 

 

 

از رویاهام یک خدا بسازم و...

 

 

 

دعاش کنم که

 

 

 

عظمتتو جلال

 

 

 

امشب هم گذشت و کسی ما رو نکشت

 

 

 

بعدش هم چشما مو میبندم و دلو میسپرم

 

 

 

به صدای فلوت یدی کوره

 

 

 

که هفتاد سال تمومه عاشق یه دخترچارده ساله بوره

 

 

 

منم عشق سیاهمو سوت میزنم تا خوابم ببره

 

 

 

تو ته تهای خواب یه صدای آشنایی چه خوش میخونه

 

 

 

 

 

بشنو.....

 

 

 

 

 

هی لیلی سیاه

 

 

 

اینقدر برام عشوه نیا

 

 

 

تو کوچه...

 

 

 

تو گذر...

 

 

 

تو سر تا سر این شهر

 

 

 

هرجا بری همراتم

 

 

 

سگ وسوتک میدونه

 

 

 

کشته عشوه هاتم

 

 

 

"حسین پناهی"

 

 

 

 

گفتا تو از کجائی کاشفته می‌نمائی

 

 

 

گفتم منم غریبی از شهر آشنائی

 

 

 

گفتا سر چه داری کز سر خبر نداری

 

 

 

گفتم بر آستانت دارم سر گدائی

 

 

 

گفتا کدام مرغی کز این مقام خوانی

 

 

 

گفتم که خوش نوائی از باغ بینوائی

 

 

 

گفتا ز قید هستی رو مست شو که رستی

 

 

 

گفتم بمی پرستی جستم ز خود رهائی

 

 

 

گفتا جویی نیرزی گر زهد و توبه ورزی

 

 

 

گفتم که توبه کردم از زهد و پارسائی

 

 

 

گفتا بدلربائی ما را چگونه دیدی

 

 

 

گفتم چو خرمنی گل در بزم دلربائی

 

 

 

گفتا من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم

 

 

 

گفتم به از ترنجی لیکن بدست نائی

 

 

 

گفتا چرا چو ذره با مهر عشق بازی

 

 

 

گفتم از آنکه هستم سرگشته‌ئی هوائی

 

 

 

گفتا بگو که خواجو در چشم ما چه بیند

 

 

 

گفتم حدیث مستان سری بود خدائی...

 

"خواجوی کرمانی"

 

 

 

در سکوتی دلتنگ

در حصاری مستور

عطر تنهایی من در همه جا پیچیدست

و هوس هوش مرا آکنده

با تمنای گناهی مبهم

مادر آگاه ز تنهایی من می پرسد :

تو چرا مثل عدم تنهایی؟

تو چرا کنج قفس هیچ نمی خوانی باز ؟

تا به آهنگ تو یکدم نفسی تازه کنم ،

شهر ما قبلگه عشق و وفا و غزل است ،

تو چرا تنهایی؟

واژه ها در به درند

ناتوانند به ادرک جنون

هیچ کس در این شهر

حس بی تاب مرا خوب نخواهد فهمید

که چرا اینگونه

داغ تنهایی یک آلاله

چشم پر عشوه گر یک نرگس

و غم شرق به غرب سوسن

بر دل گلشن من روییدست

دوست دارم که بگویم سهراب ،

زندگی رسم خوشایندی نیست

زندگی بالش یک خواب بلند ابدی است

زندگی چیدن یک سیب هوس آلود است

زندگی لذت یک فاحشه از ثانیه است

زندگی طیف سفیدی است که آن سوی نهایت پیداست

زندگی تلخترین لحظه ی یک مردودی است

آری آری سهراب ،

زندگی هر چه که هست

زندگی رسم خوشایندی نیست ...

 

رند تبریزی

 

اولین روز بارانی را به خاطر داری؟



غافلگیر شدیم

چتر نداشتیم

خندیدیم

دویدیم

و

به شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم



دومین روز بارانی چطور؟

پیش بینی اش را کرده بودی

چتر آورده بودی

و من غافلگیر شدم



سعی می کردی من خیس نشوم

و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود



و سومین روز چطور؟

گفتی سرت درد می کند و حوصله نداری سرما بخوری

چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی و شانه راست من کاملا خیس شد

و

و

و

و

چند روز پیش را چطور؟

به خاطر داری؟

که با یک چتر اضافه آمدی

و مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمان نرود دو قدم از هم دورتر راه برویم

.

.

.

فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم

تنها برو

.

.



دکتر علی شریعتی